Jeżeli czytasz ten artykuł prawdopodobnie jesteś na początku swojej nowej drogi zawodowej.
Na wstępie chciałabym zaznaczyć, że nie jest to praca dla każdego. Osoba, która chce pracować z dziećmi powinna być otwarta, radosna, pełna pokładów czułości, empatii i cierpliwości, potrafiąca stawiać granice, zdecydowana i konsekwentna. Wiele można wypracować, ale z pewnością będzie Ci łatwiej posiadając powyższe cechy.
Od razu uprzedzam, nie jest to praca łatwa ani lekka. Nie polega tylko na zajmowaniu się dziećmi, ale również współpracy z rodzicami, co z pewnością jest najtrudniejszym wyzwaniem w tym zawodzie 😉
To w jakim środowisku przebywa dziecko ma na niego ogromny wpływ. Dzieci modelują zachowania bliskich im osób, zatem z łatwością będziesz mogła dostrzec, jak funkcjonuje jego rodzina.
Niejednokrotnie będziesz czuła się tak, jakbyś walczyła z wiatrakami. Zatem przed podjęciem pracy jako opiekunka w żłobku, czy nauczyciel w przedszkolu warto dobrze przemyśleć swoją decyzję.
Dzieci szybko przywiązują się do swoich opiekunów, więc nie chodzi tu już tylko o Ciebie.
Praca z dziećmi ma również wiele pozytywów. Kipią one energią, zarażają radością, której nam dorosłym często brakuje. Dzieci uczą nas doceniać małe rzeczy, są spontaniczne, ale przede wszystkim, co osobiście najbardziej mnie urzeka, szczere do bólu. Mam nadzieję zatem, że masz dystans do siebie. Jeżeli podjęłaś się tej pracy, z pewnością Ci się przyda 😉
Zasadniczą kwestią, z której powinnaś zdać sobie sprawę jest to, że za jakość relacji wychowawca-dziecko odpowiadasz Ty.
To jaką wypracujesz z dzieckiem więź, będzie miało ogromny wpływ na jego zachowanie i funkcjonowanie w Placówce. Każda zdrowa relacja powinna opierać się na akceptacji i szacunku. Pamiętaj jednak, że równie ważne są granice, jasne zasady panujące w Placówce.
Zanim zaczniesz wymagać, nie zapomnij najpierw dziecka o tych zasadach poinformować.
Zajmując się dziećmi w wieku przedszkolnym śmiało możesz sporządzić wraz z nimi określający je kodeks przedszkolaka, który powinien być przede wszystkim zrozumiały dla dzieci. Ważniejsze są jednak czyny niż słowa, zatem bądź stanowcza i konsekwentna w ich utrzymaniu oraz egzekwowaniu. Dzięki nim zapewniamy dzieciom poczucie bezpieczeństwa. Dziecko wie jakie są Twoje granice i czego może się po Tobie spodziewać. Pamiętaj, że dziecko dopiero uczy się przestrzegania norm i zasad, daj mu czas, nie oczekuj zbyt wiele. Bądź uważna, dzieci też mają swoje granice.
Komunikaty skierowane do dziecka powinny być w miarę możliwości jasne i krótkie. Zatem żeby je dobrze sprecyzować, musisz najpierw wiedzieć czego sama oczekujesz.
Dzieci często mają problem z radzeniem sobie z emocjami, kontrolowaniem ich, czy nazywaniem. Możesz zatem objąć rolę ich przewodnika, który pokaże, jak można sobie z nimi radzić, uwalniać je czy czerpać z nich energię, w sposób który nie krzywdzi innych. Pozwól dziecku na niewygodne przeżycia emocjonalne. Nie oznacza to jednak przyzwolenia na rozładowanie napięcia przez przemoc wobec innych. Wszystkie stany emocjonalne można zaakceptować – pewne działania należy ograniczać.
Nie bagatelizuj problemów dzieci. Mogą one wydać Ci się błahe czy śmieszne pamiętaj jednak, że dla dziecka mogą być to problemy ogromnej rangi. Postaraj się to zrozumieć i pomóż dziecku się z nim uporać.
Pozwól dziecku popełniać błędy.
Nie próbuj na siłę ochronić go przed porażką czy zawodem.
Nie wyręczaj dziecka.
Nie zamykaj go w złotej klatce.
Motywuj do działania, podejmowania kolejnych prób po porażkach.
Pokazuj dziecku świat.
Rozwijaj jego zainteresowania i pasje.
Wyniesie z tego bardzo ważne życiowe lekcje:
Każdy jest w jakiejś dziedzinie doby, wystarczy tylko poszukać swojej drogi.
Nie trzeba być dobrym we wszystkim.
Jeżeli mi zależy i mocno się postaram, w końcu mi się uda.
Dostrzegaj nawet drobne sukcesy, starania, doceniaj je.
Kierując jakiekolwiek uwagi do dziecka, arcyważne moim zdaniem jest to, aby dotyczyły jego zachowania, nie jego ogólnych cech.
Nie stosuj kar a konsekwencje. Dzięki temu dziecko ma możliwość przemyślenia swojego zachowania, a w przyszłości zmiany postępowania.
Rozmawiaj z dzieckiem. Nie zapominaj jednak o słuchaniu.
Mów jakie masz odczucia, nie uogólniaj.
Staraj się nie oceniać. Okaż dziecku zaufanie i szacunek.
Niech ma możliwość podejmowania samodzielnie decyzji oraz zmierzenia się z ich konsekwencjami. Dzięki temu będzie wierzyć we własne możliwości i będzie znać również swoje ograniczenia.
Nie faworyzuj jednego dziecka, bo to napędza do niezdrowej rywalizacji.
Nie krytykuj za inność. W końcu kto powiedział, że niebo jest niebieskie, chłopcy mogą bawić się tylko autkami, a dziewczynki muszą być grzeczne?
Nie planuj dziecku każdej minuty. Daj mu możliwość swobodnej zabawy. Dzięki niej ma poczucie sprawczości.
Kończąc, chciałabym żebyś potraktowała powyższe rady jako drogowskazy, które wskazują jedną z dróg, którą możesz obrać.
Życzę Ci, aby praca z dziećmi była Twoją pasją, uśmiech dziecka wynagradzał wszystkie mankamenty tej pracy, a „kocham Cię Pani” rozgoniło wszystkie chmury na niebie.
Jeżeli jednak przyjdzie moment, gdy poczujesz, że ta praca nie sprawia Ci radości, przysparza wielu frustracji, wzbudza w większości negatywne uczucia- zmień ją.
Spoczywa na Tobie ogromna odpowiedzialność. Nie zawiedź więc tych małych ludzi. Masz największą moc sprawczą zaraz po rodzicach.
Wykorzystaj to dobrze lub odejdź…
Autor: Martyna